W stylu bydgoskim

Uff... W końcu troszkę odpoczęłam. Leniwy weekend to było dokładnie to, o czym marzyłam i czego potrzebowałam. Po tylu dniach pracy przydała się chwila wolnego na złapanie oddechu. Niestety - pogoda bardzo mnie rozczarowała. Od piątku wiał co najmniej szalony wiatr, który sprawiał, że nawet Ptysia uciekała do domu po kilkunastu minutach. A żeby było jeszcze weselej, wczoraj spadł śnieg. I to nie, że sobie poprószył mimochodem i stopniał przy pierwszych promieniach porannego słońca; zamiast tego znów przymroziło i dziś z porannego spaceru Tina wracała niesiona na rękach przez C., bo jej pytki zaczęły zamarzać... W związku z tym stwierdziłam, że jest to wymarzona wręcz pogoda na zweryfikowanie przydatności przepisu, z którego ostatnio nie wyszły mi pączki. Dam mu jeszcze jedną szansę - możliwe, że to ja zrobiłam coś nie tak... O wynikach dam Wam znać w najbliższych dniach, a dzisiaj będzie też słodko, choć zdecydowanie nie pączkowo. 

Otóż miałam mały zapas białek (o tym, po czym mi zostały, też niedługo opowiem), i stwierdziłam, że trzeba coś z nich w końcu przygotować. A że akurat zaczynał się weekend... No przecież, że musi być ciacho! 

Myślałam, muszę przyznać, raczej długo. Nie chciałam zwykłej bezy, za często ją przygotowuję i nieco już mi się przejadła... Nie mam jednak doświadczenia z pieczeniem innych ciast na samych białkach, a z moim niezbyt pozytywnym nastawieniem bałam się, że coś może nie wyjść. I wtedy mnie oświeciło!

Nie wiem - może za sprawą urodzin mojej Mamy, które przypadały ósmego (wszystkiego najlepszego Kochana!), a może tęsknoty za domem... Dość, że nagle w mojej głowie pojawił się obraz wyjątkowego tortu bezowego - dacquoise (czyt.: dakłas - na co sama bym w życiu nie wpadła...). Jest to ukochany tort mojej Mamy, który często kupowała w bydgoskiej cukierni Adama Sowy. I choć nie przepada ona za mdlącymi słodkościami, to ciacho wybitnie przypadło jej do gustu. Reszta domowników, ze mną na czele, podziela jej pogląd - torcik jest wyjątkowy. Słodka beza z chrupiącymi orzeszkami, a do tego świetnie ją uzupełniający krem kawowy. Ze względu na ten krem właśnie zdecydowałam się skorzystać z przepisu Liski - na innych blogach krem był karmelowy - kuszący, ale to jednak nie to... I choć kremy maślane nie są moimi ulubionymi, postanowiłam zaryzykować. I muszę przyznać, że się opłaciło, torcik bowiem wyszedł boski. Piekielnie słodki, to prawda, ale smak jest nieziemski. Najlepiej podawać go ze świeżymi owocami (u nas soczyste gruszki), które nieco złagodzą cały ten cukier. Mimo to uważam, że przepis jest bardzo udany i godny polecenia - beza z dodatkiem daktyli, suszonych śliwek i orzechów włoskich smakuje wprost obłędnie! Tego trzeba po prostu spróbować.

Dacquoise - torcik bezowy z kremem kawowym

Składniki:

(na ciasto o średnicy 20-22 cm)

beza:

• 4 białka
• 1/4 łyżeczki soli
• 180 g cukru
• 1 łyżka kakao
• 1 łyżeczka octu jabłkowego
• 1 łyżeczka mąki ziemniaczanej
• 40 g suszonych daktyli
• 40 g suszonych śliwek kalifornijskich
• 40 g orzechów włoskich

krem:

• 120 g miękkiego masła
• 80 g cukru pudru
• 2 łyżki Amaretto
• 3 łyżki mocnej, zimnej kawy

dodatkowo:

• 1 łyżka cukru pudru
• 50 g daktyli
• 25 g orzechów włoskich

Białka ubić z solą na sztywną pianę. Pod koniec ubijania partiami wsypywać cukier. Dodać kakao, mąkę i ocet, zmiksować. Wsypać drobno posiekane daktyle, śliwki i orzechy, dokładnie, ale delikatnie wymieszać łyżką.

Na papierze do pieczenia narysować dwa okręgi o średnicy 20 cm. Równomiernie wyłożyć masę bezową. 

Podpiec w 180 st. C. przez 5 minut.

Następnie zmniejszyć temperaturę do 140 st. C. i piec jeszcze 40-60 minut. 

Uważać, żeby beza się zbytnio nie przyrumieniła. 

Upieczone bezy dobrze wystudzić w uchylonym piekarniku.

Masło utrzeć z cukrem pudrem na puszystą, jasną masę. Powoli wlać Amaretto i kawę, cały czas miksując.

Na talerzu lub paterze ułożyć jeden krążek bezy do góry nogami, posmarować kremem, przykryć drugim krążkiem, delikatnie docisnąć.

Wierzch oprószyć przesianym cukrem pudrem, udekorować daktylami i orzechami.

Przechowywać w lodówce.

Smacznego!

I znów nie jestem pewna, do jakiej kategorii zaliczyć to ciasto...? A co tam, niech będzie, że tort. Na wielką imprezę do roli głównej się nie nada, ale na imieniny dla kilku bliskich osób będzie w sam raz. Szczególnie w towarzystwie mocnej, czarnej kawy, mmm... Pyszności!