piątek, 29 marca 2013

Pożeraczka świątecznie - pierwsza pascha

No dobrze. Mimo choroby, pracy i śniegu doszłam do wniosku, że nie może być tak zupełnie nieświątecznie. Chcę czy nie - mamy Wielkanoc! Postanowiłam więc jednak przygotować paschę...
Pascha intrygowała mnie od pierwszych blogowych Świąt. W domu nie przygotowywało się tego smakołyku - ani Mama, ani Babcie nigdy jej nie robiły. Nie mam pojęcia, czy kiedyś próbowałam jej u którejś z koleżanek - jeśli tak, zupełnie tego nie pamiętam. I choć proces przygotowania paschy jest dość czasochłonny, postanowiłam podjąć wyzwanie.

Znalezienie odpowiedniego przepisu zajęło mi dłuższą chwilę. U Asi zobaczyłam paschę chałwową, która spodobała mi się od razu. Bardzo lubię chałwę, a że jeszcze troszkę miałam, postanowiłam wykorzystać ją właśnie teraz. Okazało się jednak, że potrzebny jest mi twaróg... A w Danii kupienie twarogu jest niemożliwe. Sprawę z sernikami obeszłam dość łatwo, piekąc je na serku kremowym, ale pascha na Philadelphii...? Nawet jak dla mnie to zbyt duży fusion... Dlatego szukałam dalej. Na szczęście u Abbry znalazłam pachę, do której przygotowujemy twaróg własnoręcznie. Idealne rozwiązanie! Czym prędzej kupiłam kwaśną śmietanę, i zabrałam się za gotowanie.

Okazuje się, że zagotowanie dwóch litrów mleka trwa. Naprawdę długo. Później idzie już zdecydowanie szybciej - grudki sera pojawiają się niemal od razu po dodaniu masy jajeczno-śmietanowej. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie robiłam, gotowałam więc, aż mleko straciło swój mleczny kolor. Serek wyszedł, więc chyba nic nie zepsułam. 
Reszta przygotowań rozłożona jest w czasie, zdecydowanie nie jest to przepis ekspresowy. Wiem, że w tym roku nikt z Was nie zdąży z niego skorzystać, ale może przed kolejną Wielkanocą komuś się przyda. Pascha bowiem wyszła smakowita... Musiałam przyzwyczaić się do tego smaku - taka ilość masła jednak robi swoje. Zdecydowanie zyskuje po nocy spędzonej w lodówce, kiedy przejdzie aromatem rumu z rodzynek. Tak naprawdę mam już pomysł na przyszłoroczną, co świadczy tylko o tym, że naprawdę przypadła mi do gustu. Polecam serdecznie.

Chciałabym też życzyć Wam wesołych Świąt, rodzinnych, pełnych śmiechu i radości. I wiosny!

Pascha chałwowa


Składniki:
(na miskę o pojemności 1,5-2 l)
  • 2 l mleka
  • 500 g kwaśnej śmietany
  • 6 jajek
  • 250 g miękkiego masła
  • 140 g cukru pudru
  • 100 g chałwy waniliowej
  • 50 g rodzynek
  • 50 ml ciemnego rumu

dodatkowo:
  • 50 g kandyzowanych wiśni
  • cukrowe perełki

Mleko zagotować. Jajka roztrzepać ze śmietaną, powoli wlewać do gotującego się mleka, cały czas mieszając. Kiedy oddzieli się serwatka, zdjąć z ognia i ostudzić.
Sitko wyłożyć podwójną warstwą gazy, wyłożyć odciśnięty ser. Zostawić na noc do odcieknięcia.

Rodzynki zalać rumem, zostawić na noc.

Następnego dnia jeszcze raz odcisnąć. Ser powinien być sypki.

Masło utrzeć z cukrem pudrem na puszystą, jasną masę. Po łyżce dodawać ser, cały czas miksując. Chałwę drobno pokruszyć, dodać do masy. Wymieszać. 
Rodzynki odcisnąć, dodać do masy serowej. Wymieszać.

Miskę wyłożyć podwójną warstwą gazy, wyłożyć masę serową, dobrze docisnąć. Zawinąć brzegi gazy na masę, schłodzić w lodówce przez noc.

Rano odwinąć gazę, wyłożyć paschę na talerz, zdjąć gazę z wierzchu. Udekorować kandyzowanymi wiśniami i cukrowymi perełkami.

Smacznego!

Dziś obudziło mnie słonko. Naprawdę! I choć w parku nadal są miejsca, gdzie zapadam się w śnieg niemal po kolana, to jakoś tak inaczej powietrze zapachniało... Mam nadzieję, że tym razem wiosna nie odpuści tak łatwo.

czwartek, 28 marca 2013

Zielono mi. Groszek w roli głównej

Dziś czas na obiecaną, wiosenną zupę. Jej historia jest dość długa...
Otóż, pewnego pięknego, wolnego dnia, C. zapowiedział, że pojawi się w domu w okolicach lunchu. Zaproponowałam, że w takim razie przygotuję coś do jedzenia. Miało być szybko, prosto i smacznie. No więc oczywiście, że zupa! Wiedziałam, że do zupy musi być coś, co uczyni ją nieco treściwszą, więc wyciągnęłam drożdże z lodówki i przygotowałam chlebek z poprzedniego posta. Teraz zostało tylko wymyślenie, jaką zupę można by zjeść...
W końcu przypomniałam sobie o cudnym zdjęciu niesamowicie zielonego kremu z groszku - miałam je przed oczami, i za nic w świecie nie mogłam sobie przypomnieć, gdzie je widziałam! Dopiero kilka dni później znalazłam je w książce Gordona Ramsey'a Szef kuchni na każdą porę roku, na pierwszej stronie z przepisem... Okazało się jednak, że u Gordona to chłodnik, więc tak czy inaczej nie skorzystałabym z przepisu. Nie pora jeszcze na chłodniki...

Stwierdziłam jednak, że przygotowanie zupy z groszku nie może być trudne, więc wrzuciłam to, co wydawało mi się sensownie pasować. Całość skropiłam oliwą truflową i zwieńczyłam plastrem bekonu, który to mi się objawił na zdjęciu. I muszę przyznać, że całkiem z siebie dumna jestem - zupa wyszła pierwszorzędna. Smakowała groszkiem i wiosną, a jednocześnie gorąca skutecznie rozgrzewała, nieco cięższa za sprawą boczku odpowiednio syciła. Polecam Wam bardzo.

Jedyne, co mnie rozczarowało, to kolor... Chciałam, żeby była obłędnie zielona, a jest raczej zielonkawa... Cóż, nie można mieć wszystkiego... Następnym razem będzie lepiej.

Krem z zielonego groszku z bekonem

Składniki:
(na 4 porcje)
  • 300 g zielonego groszku (świeży lub mrożony)
  • 700 ml bulionu
  • 1 łyżeczka suszonego tymianku
  • 1 łyżeczka suszonej bazylii
  • sok z 1/4 cytryny
  • 1 dymka
  • sól
  • pieprz
dodatkowo:
  • 4 plastry bekonu
  • 2 łyżeczki oliwy truflowej
Do gotującego się bulionu dodać groszek, tymianek, bazylię, sok z cytryny i przekrojoną na trzy kawałki dymkę. Gotować, aż groszek będzie miękki. Zdjąć z ognia, przestudzić, wyjąć dymkę. Zmiksować na gładki krem. Doprawić solą i pieprzem do smaku.

Bekon usmażyć na patelni bez tłuszczu na chrupko.

Zupę wlać na talerze, skropić oliwą, na wierzchu ułożyć po plastrze bekonu. 

Smacznego!

Nadal czuję się trochę dziwnie, jeszcze nie całkiem doszłam do siebie. Na szczęście mogę już jeść, w niewielkich ilościach, pokarmy stałe bardziej od naparu z rumianku... 
Jak ja nie znoszę chorować!
Na nieszczęście, jak mi się już trochę poprawiło, dopadło C... A chory mężczyzna, choćby nie wiem jak cudowny, zamienia się w rozmemłanego dzieciaka... W związku z tym Wielkanoc naprawdę będziemy musieli odłożyć na przyszły rok...

środa, 27 marca 2013

Ser dobry na wszystko. Nawet na brak Świąt...

Na blogach zrobiło się świątecznie. Wszędzie babki, mazurki, serniki, faszerowane jajka, baranki, zajączki i kurczaczki. Do mnie jeszcze nie dotarło, że Święta za progiem... Po pierwsze pogoda - śniegu mamy po kostki, na szczęście póki co nie pada nowy, ale wygląda na to, że w tym roku będziemy mieli w końcu, upragnione, białe Święta... Hmm... Co z tego, skoro to nie te Święta powinny być białe...? Ze znużeniem czekam na pierwsze oznaki wiosny - zieloną trawę, przebiśniegi w parku, nieco wyższe temperatury. Słońca na szczęście coraz więcej - mam nadzieję, że zmusi ono wyjątkowo w tym roku opieszałą wiosnę do zajęcia miejsca wszechobecnej zimy. 
Po drugie - przez całe Święta będziemy pracować. Oboje. Co oznacza, że popołudniami będę chciała wyciągnąć się na kanapie i spać, nie zważając na świąteczne powinności. Zrywanie się z łóżka przed piątą rano skutecznie zabija magię Świąt. Cóż...
A po trzecie, i najgorsze, dopadła mnie grypa żołądkowa. Odpuszczę Wam opisywanie szczegółów - niech wystarczy, że przez trzy dni żyłam na herbatce rumiankowej, bo wszystko inne wywoływało w moim brzuchu niepożądanie reakcje. Oznacza to, że nie mogłam myśleć o jedzeniu, patrzeć na jedzenie, więc przygotowywanie jakiegokolwiek jedzenia zupełnie nie wchodziło w grę. Tym sposobem legła idea przygotowania pierwszej w życiu paschy... Może w piątek zrobię jakiś szybki mazurek...? Może. Zobaczymy.

W związku z tym, że są to najbardziej nieświąteczne Święta, jakie pamiętam, dzisiaj zaproszę Was na chlebek. Czy też coś w rodzaju chlebka... Kiedy zobaczyłam przepis na wieniec serowy na blogu White plate wiedziałam, że nie będę się długo ociągać z jego przygotowaniem. Składniki mówiły mi, że wyjdzie z tego coś pysznego... I miałam absolutną rację! Powalił nas z C. na kolana swoim smakiem. Jeszcze przed głośnym protestem mojego żołądka, pewnego pięknego popołudnia, zjedliśmy go niemal całego na jedno posiedzenie. Bardzo wyraźny smak sera, zaostrzony cebulką i podkręcony tymiankiem - poezja. Co prawda następnym razem umieściłabym go w tortownicy, żeby zachował kształt (mój się nieco rozpłynął na boki), ale i tak uważam go za wyjątkowo udany wypiek. Idealnie pasował do wiosennej zupy, o której napiszę Wam już jutro.

Wieniec serowo-cebulowy z tymiankiem


Składniki:
(na 1 średniej wielkości wieniec)
  • 200 g mąki pszennej
  • 20 g świeżych drożdży
  • 50 ml letniego mleka
  • 50 ml letniej wody
  • 1 łyżka mleka w proszku
  • 1 łyżeczka soli
  • 1 łyżeczka cukru
  • 40 g masła

farsz:
  • 150 g sera cheddar
  • 1 czerwona cebula
  • 1 łyżeczka suszonego tymianku
  • sól
  • pieprz

dodatkowo:
  • 1 jajko
  • 1 łyżka mleka

Do miski przesiać mąkę. Zrobić wgłębienie, wkruszyć do niego drożdże. Posypać cukrem, zalać połową mleka wymieszanego z wodą, odstawić na 15 minut.

Do wyrośniętego zaczynu dodać resztę płynów, mleko w proszku i sól. Zagnieść ciasto. 
Masło rozpuścić i przestudzić. Dodać do ciasta. Dokładnie wyrobić gładkie, nielepiące się ciasto.
Odstawić na 1 godzinę do wyrośnięcia.

Ser zetrzeć na tarce o drobnych oczkach, cebulę drobno posiekać. Wymieszać z tymiankiem.

wyrośnięte ciasto jeszcze raz szybko zagnieść. Rozwałkować na prostokąt o grubości 1 cm, posmarować farszem. Zwinąć wzdłuż dłuższego boku w ciasny rulon. Przekroić wzdłuż na pół, zwinąć farszem na wierzch. Uformować wieniec. 
Odstawić do wyrośnięcia na 30-40 minut.

Wyrośnięty wieniec opędzlować jajkiem roztrzepanym z mlekiem, posypać dodatkowo solą i pieprzem. 

Piec w 180 st. C. przez 30-40 minut, aż ciasto będzie złoto-brązowe.
Wystudzić na kratce.

Smacznego!

Jakaś nie w sosie jestem - głowa ciągle mnie boli, smak rumianku zbrzydł mi już całkowicie, i zupełnie nie wiem, co ze sobą zrobić... Może jednak ta pascha poprawiłaby mi humor...?

wtorek, 26 marca 2013

Troszkę egzotyczny, bardzo letni. Serniczek

Wiecie, że uwielbiam serniki. C. też lubi. Ale tu zaczyna się konflikt interesów... Ja bowiem jestem fanatyczną wręcz wielbicielką tych pieczonych, on z kolei zdecydowanie woli na zimno. Cóż... Ostatnio zapytałam, jaki by sobie życzył, i jego decyzja nie zaskoczyła mnie ani odrobinę. W sumie, to te z żelatyną też są przecież dobre...
Najpierw więc zajrzałam do magicznej szuflady, z której wyciągnęłam puszkę z papają. Hmpf... Nigdy jeszcze papai nie jadłam, a puszka kurzyła się wystarczająco długo. Teraz pozostało już tylko znaleźć odwpiedni przepis...

W gazetce Pieczenie jest proste, nr 2/2012, znalazłam sernik z mango. Pomyślałam, i stwierdziłam, że niedaleko pada papaja od mango, i że można je podmienić. W sklepie z kolei okazało się, że limonki dostępne są tylko w kilogramowych siatkach, a ja potrzebowałam jedną... Zdecydowałam się więc na cytrynę. I po tych drobnych zmianach przygotowałam taki oto sernik. Nie wiem, jak smakowałby oryginalny, ale ten jest naprawdę świetny! C. stwierdził, że to drugi najlepszy sernik (po jego ukochanym z jagodami), który przygotowałam. Zgadzam się z nim w całej rozciągłości - zdecydowanie zasługuje na uwagę. Bardzo delikatny, wręcz rozpływający się w ustach. Słodycz złamana sokiem z cytryny i orzeźwiającym smakiem owoców. Całość zdecydowanie letnia, odrobinę wręcz egzotyczna - na upały w sam raz! Może taki lekko optymistyczny sernik odczaruje w końcu zimę...?

Sernik cytrynowy z papają (na zimno)

 Składniki:
(na tortownicę o średnicy 20 cm)

spód:
  • 120 g ciastek digestive
  • 60 g masła

masa serowa:
  • 500 g serka kremowego
  • 300 g jogurtu naturalnego
  • sok z 1/2 cytryny
  • 125 g cukru
  • 250 g papai z puszki
  • 10 płatków żelatyny

dodatkowo:
  • skórka z 1 cytryny

Masło rozpuścić i przestudzić. Ciastka dokładnie pokruszyć, wymieszać z masłem. Masę przełożyć do tortownicy wyłożonej papierem do pieczenia, dokładnie ugnieść na spodzie. 
Schłodzić w lodówce przez 30 minut.

Schłodzone ciasto podpiec w 190 st. C. przez 10-12 minut. Ostudzić.

Żelatynę namoczyć w zimnej wodzie, dokładnie odcisnąć, a następnie rozpuścić na parze. Ostudzić.

Serek utrzeć z jogurtem, sokiem z cytryny i cukrem na gładką masę. Owoce z puszki osączyć. Połowę zmiksować blenderem, dodać do masy serowej, wymieszać. Dodać ostudzoną żelatynę, zmiksować. Dodać resztę owoców pokrojonych w kostkę, delikatnie połączyć z masą serową. 
Masę przełożyć do tortownicy, wyrównać powierzchnię. 

Schłodzić w lodówce przynajmniej 3 godziny.

Przed podaniem wierzch udekorować startą zesterem skórką z cytryny.

Smacznego!

A Wy jakie macie sposoby na przedłużającą się w nieskończoność zimę...? Ja próbuję wszystkiego - była chałka, pachnąca cynamonem kawa, teraz letni sernik... A zima trwa w najlepsze...

poniedziałek, 25 marca 2013

Pozwijacie ze mną...?

Te ciasteczka upiekłam już jakiś czas temu. Szłam do Karoli, no i oczywiście nie mogłam odmówić sobie przyjemności zaniesienia jej czegoś słodkiego. Najpierw myślałam o cieście, później muffinach, ale doszłam do wniosku, że ciasteczka będą jednak najbardziej poręczne. Zajrzałam do mojej ulubionej książki Småkager. Kræs for slikmunde, pełnej przeróżnych przepisów na malutkie słodkości. Te spiralki od razu wpadły mi w oko - wyglądają ślicznie, a ich przygotowanie wcale nie jest skomplikowane. W smaku okazały się dokładnie takie, jak sobie wyobrażałam - słodziutkie, maślane, kakaowo-waniliowe. Kruchutkie, ale nie kruszące się. Idealne dla małych rączek syna Karoli. Zrobiły na mnie bardzo pozytywne wrażenie, z pewnością powtórzę je jeszcze nie raz.

Czarno-białe spiralki


Składniki:
(na 30 sztuk)
  • 250 g mąki pszennej
  • 120 g cukru pudru
  • 1,5 łyżeczki cukru waniliowego
  • 1 łyżeczka proszku do pieczenia
  • 1/4 łyżeczki soli
  • 125 g zimnego masła
  • 1 jajko
  • 2 łyżki kakao
  • 1 łyżka mleka

dodatkowo:
  • 1 białko

Mąkę przesiać do miski z cukrem pudrem, wymieszać z cukrem waniliowym, proszkiem do pieczenia i solą. Dodać pokrojone na małe kawałki masło, rozetrzeć palcami. Wbić jajko, zagnieść gładkie ciasto.
Ciasto podzielić na pół. Do jednej części dodać kakao i mleko, szybko, ale dokładnie zagnieść, żeby ciasto miało jednolity kolor. 

Uformowa dwie kulki, każdą zawinąć w folię spożywczą i chłodzić w lodówce przez 1-2 godziny.

Schłodzone ciasto rozwałkować na dwa prostokąty o grubości 1-2 mm. Prostokąty powinny być tej samej wielkości.
Na blacie ułożyć ciemny prostokąt, posmarować białkiem. Na nim położyć jasne ciasto, docisnąć i również posmarować białkiem. Zwinąć ciasny rulon wzdłuż dłuższego boku. Schłodzić w lodówce przez 30-60 minut.

Schłodzone ciasto pokroić w 0,5 cm plastry, ułożyć w odstępach na blasze wyłożónej papierem do pieczenia.

Piec w 180 st. C. przez 15 minut.

Smacznego!

Po świątecznych ciasteczkowych szaleństwach odkryłam, że ich pieczenie sprawia mi ogromną frajdę. Maleńkie słodkości, takie na jeden lub dwa kęsy, które są w stanie wywołać uśmiech na każdej twarzy. Naprawdę każdej.

sobota, 23 marca 2013

A w mrocznych uliczkach Barcelony...

Piękną mamy zimę tej wiosny, nieprawdaż...? Śnieg, przynajmniej u nas, nie tylko trzyma się nieźle, ale ciągle go przybywa. I choć temperatura oscyluje w okolicach zera, sypie tak intensywnie, że co rano w parku wita nas gruba warstwa świeżego puchu. Hmm... Zastanawiam się, jak właściwie będzie wyglądać Wielkanoc w tym roku...? Póki co zdaje się, że zdecydowanie lepiej niż ostatnie Boże Narodzenie...

Żeby odciągnąć Waszą uwagę chociaż troszkę od niesamowitych widoków (6 rano, niemal zupełnie jasno, a za oknem... Wiadomo co), chciałabym zabrać Was na wycieczkę po jesiennej Barcelonie. Nie, nie zrobiłam sobie krótkich wakacji od wszystkiego. Sięgnęłam po kolejną powieść Zafona, i muszę powiedzieć, że pochłonęła mnie całkowicie.
Marina, bo o niej mowa, została napisana wcześniej niż słynny Cień wiatru, w Polsce jednak wydano ją już po sukcesie tej ostatniej. Wcześniejsze powieści Zafona zostały sklasyfikowane jako powieści dla młodzieży, co może odstraszać starszych czytelników. Nie dajcie się jednak zwieść! Marina bowiem, choć czuć, że została napisana wcześniej, porywa. 

Głównym bohaterem Mariny jest Oscar. Chłopak mieszka w internacie, jego rodzice są zbyt zajęci, żeby zawracać sobie nim głowę. Oscar nie jest zbyt towarzyski - ma jednego bliskiego przyjaciela, reszta to tylko postacie tła. Ulubionym zajęciem młodzieńca jest zapuszczanie się w zapomniane zakątki Barcelony, pełne opustoszałych pałaców. Gdy w jednym z chylących się ku upadkowi domów niespodziewanie zastaje mieszkańców, ucieka przerażony. Nieświadomie kradnie zegarek, który nie daje mu spokoju. Niepewny, co go czeka, wraca oddać go właścicielowi. Okazuje się nim German - malarz, który mieszka razem z córką - Mariną. Młodzi przypadają sobie do gustu i zaczynają spędzać razem coraz więcej czasu.
Pewnego wieczoru Marina zabiera Oscara na niemal zapomniany cmentarz, gdzie spotykają tajemniczą damę w czerni, skrywającą twarz za woalką. W każdą ostatnią niedzielę miesiąca odwiedza ona bezimienny grób, gdzie na płycie nagrobnej znajduje się jedynie wizerunek czarnego motyla. Zafascynowani tajemnicą, postanawiają ją rozwiązać. Powoli odkrywają przeszłość, która z każdą chwilą zaskakuje ich coraz bardziej. Kim jest dama w czerni, i co sprowadza ją na ten akurat grób? Co oznacza motyl, którego spotykają na swojej drodze wiele razy? Jakie tajemnice skrywają zapomniane przez ludzi zakamarki Barcelony...?

Zafon pisze z pasją, i tak właśnie się go czyta - ciężko się oderwać. Historia jest fascynująca, nie do przewidzenia. Przeszłość plącze się z teraźniejszością, dawno zapomniani bohaterowie zmartwychwstają, pragnąc zemsty. Nie wiadomo, komu można zaufać, a kto zdradzi w najmniej oczekiwanym momencie. Kto mówi prawdę, a kto ją nagina? 
Jeśli podobał się Wam Cień wiatru, zakochacie się w Marinie. Gwarantuję.

Marina
Carlos Ruiz Zafon
Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA
Warszawa, 2012

piątek, 22 marca 2013

Powrót do dzieciństwa dni...

Dzisiaj, tak dla odmiany, będzie przepis - nie przepis, banalny w wykonaniu, znany chyba każdemu.

Po pierwsze, śnieg sypie, i sypie, i sypie. Nadal. Co oznacza, że jestem w przedziwnym nastroju - nieco nostalgicznym, rozmarzonym, zmarzniętym. Szukam sobie miejsca, i znaleźć nie mogę. Potrzebuję czegoś, co rozgrzeje nie tylko lodowate stopy, ale też zmrożoną duszę. Kluseczki...?
Moja Babcia często mi takie robiła, gdy byłam mała. Lane kluski na mleku. Cieplutkie, delikatnie słonawe, mleko przy nich wydawało się niemal słodkie. Bez kożuchów - broń Boże!, w ulubionej miseczce, którą moja Mama ciągle trzyma na półce. Śniadanie idealne.
Tym razem przygotowałam je sobie na kolację, i - wierzcie lub nie - ale nawet na śnieg spojrzałam łaskawszym okiem... 

Rozmawiałam ostatnio z Tatą. Gdy zapytał mnie, czy wiem, gdzie może może kupić świerk, popatrzyłam na niego troszkę jak na kosmitę. Co chcesz kupić? - Świerk - odparł, jakby była to sprawa oczywista. - Świerk...?! Na co ci świerk...? - No czas choinkę ubierać... 
Teraz już wiecie, po kim mam to cięte poczucie humoru...

Ja choinki ubierać nie będę, ale może ulepię bałwana...? Mamy z C. wolny weekend, kto wie, co przyjdzie nam do głowy...

Lane kluski na mleku


Składniki:
(na 2 porcje)
  • 1 jajko
  • 2 łyżki mąki
  • szczypta soli

dodatkowo:
  • 500 ml mleka

Jajko roztrzepać, dodać mąkę i sól, dokładnie wymieszać. Ciasto powinno być gładkie i lejące.
Mleko zagotować, cienkim strumieniem wlewać ciasto. Gotować kilka minut, aż kluseczki napęcznieją.

Podawać od razu.

Smacznego!

Jeśli nie wieje, nie ma ogromniastego mrozu, za to jest dużo świeżego śniegu (tego akurat pod dostatkiem), moja psa hasa po parku z niespożytą energią. Fuka w śniegu, skacze niemal jak zając i cała jest szczęśliwa. Żeby mi się ta jej radość udzieliła...

czwartek, 21 marca 2013

Przełamywanie barier - makaroniki

W tym roku zapisałam sobie na kartce kilka kulinarnych wyzwań. Rzeczy, których nigdy nie robiłam, które wydają mi się ogromnie skomplikowane, a jednocześnie nieziemsko pyszne. Wypieki sygnowane przez mistrzów cukiernictwa. Słynne na cały świat. Jako pierwsze - makaroniki...

Gdy pierwszy raz usłyszałam tę nazwę pomyślałam, że to jakiś drobny makaron... Z truskawkami może...? Okazało się, że byłam daleka od prawdy. Makaroniki bowiem to bezowe, migdałowe ciasteczka. Kapryśne, i niezwykle delikatne. Ich przygotowanie wymaga ogromnej precyzji, należy skrupulatnie trzymać się przepisu, bardzo uważać, aby piana nie opadła. Po tych wszystkich esejach na ich temat, które dane mi było przeczytać stwierdziłam, że nigdy się nie odważę. Do mistrzostwa bowiem mi daleko... 
W końcu, po kilku latach nieustannego pieczenia doszłam do wniosku, że dłużej już nie wytrzymam - być może nie wyjdą, ale spróbować muszę! Zabierałam się do nich jak pies do jeża... Patrzyłam nieufnie na przepisy i miliony porad, jak je przygotować, żeby się udały. Z duszą na ramieniu i przerażeniem w oczach mieszałam migdały z białkami. Drżącymi dłońmi przekładałam masę do woreczka, a następnie wyciskałam na matę. Kiedy dotykałam palcem, najdelikatniej jak potrafiłam, wierzchu po godzinie stania, wstrzymywałam oddech. W czasie pieczenia siedziałam z nosem opartym o szybę piekarnika. Kiedy je wyjęłam i okazało się, że mają słynną, niemalże nieosiągalną dla laików stópkę, niemal skakałam z radości. Udało się!

Oczywiście, że nie są idealne. Powierzchnia wyszła lekko chropowata, mają lekkie czubeczki - za słabo wymieszałam migdały z białkami. Byłam jednak tak przerażona, że przebiję masę, że wolałam nie ryzykować. Następnym razem będzie lepiej.

Efekt...? Hmpf... Jakby to powiedzieć...? Są smaczne. Nawet bardzo. Delikatne i nieziemsko słodkie, nie da ich się zjeść dużo (ja wymiękam po dwóch sztukach, a wiecie, że słodkości mi niestraszne). C. bardzo smakują. Mi nieco mniej. Ale nie jest to wina makaroników...
Otóż, ich przygotowanie owiane jest niemal legendą. Owszem - nie jest to najprostszy wypiek, jeśli chcecie upiec pierwsze w życiu ciasteczka, z pewnością nie polecę Wam makaroników. Ale... Bez przesady. Wszystko jest dla ludzi. Przygotowanie idealnych wymaga praktyki, kilku prób, wypracowania najlepszego dla siebie sposobu. Nie jest to jednak aż tak trudne. Da się zrobić. Tylko trzeba w siebie uwierzyć.
Właśnie dlatego u mnie nie wywołały ekstazy. Bo po tym wszystkim, co o nich przeczytałam i usłyszałam, spodziewałam się trzęsienia ziemi. A to są po prostu smaczne ciasteczka... Żeby wyrobić własny pogląd, musicie ich jednak spróbować.

Przygotowując się do pieczenia makaroników, kupiłam trzy książki im poświęcone. A w końcu i tak skorzystałam z przepisu Pomidorowej Ani. Uwielbiam jej bloga, wszystkie przepisy zawsze mi wychodzą, no i jej makaroniki są takie piękne... Zaufałam jej, i nie żałuję. Bezy przygotowałam bez większych problemów, i gdybym tylko nie była tak przerażona podjętym przedsięwzięciem, z pewnością wyszłyby ładniejsze. Trzeba zastosować się do kilku podstawowych rad - i udadzą się z pewnością. Skoro mi wyszły...
Krem przygotowałam najprostszy z możliwych - dzięki słonawemu serkowi nie jest tak piekielnie słodki, i ciasteczka dają się jeść. Obowiązkowo do gorzkiej kawy!

Makaroniki z kremem z Nutelli


Składniki:
(na 10 gotowych ciasteczek)
  • 60 g białek
  • 70 g zmielonych migdałów
  • 70 g cukru pudru
  • 80 g drobnego cukru
  • 1 łyżeczka skrobi ziemniaczanej

nadzienie:
  • 140 g serka kremowego
  • 80 g Nutelli

Białka prze pieczeniem odstawić na 12-48 godzin w temperaturze pokojowej lub około tygodnia w lodówce. Należy odstawić nieco więcej białek i zważyć je po suszeniu - stojąc, zmniejszą znacząco swoją wagę.

Białka ubić, pod koniec partiami dodając cukier. Dodać skrobię, połączyć. Cukier puder wymieszać z migdałami, przesiać na masę białkową. Delikatnie wymieszać szpatułką - masa powinna być nieco lejąca, ale jednocześnie musi zachowywać kształt. 
Masę przełożyć do rękawa cukierniczego z dużą, okrągłą końcówką - ok. 1 cm - i wyłożyć na blachę wyłożoną papierem do pieczenia lub matą silikonową. Wcześniej warto narysować równe kółeczka.

Odstawić na 30-60 minut. Po tym czasie powinna utworzyć się skorupka i dotykając powierzchni makaroników palec nie powinien się przyklejać.

Piec w 150 st. C. przez 10-12 minut.
Po tym czasie wyłączyć piekarnik, uchylić drzwiczki i zostawić makaroniki do przestygnięcia na 2-4 minuty. Następnie wyjąć i całkowicie ostudzić.

Serek zmiksować z Nutellą na puszystą, gładką masę. Przekładać nią ciasteczka, sklejając po dwa.

Smacznego!

Nie wiem, czy udało mi się Was zachęcić do spróbowania sił w przygotowaniu makaroników. Ja jeszcze z pewnością sięgnę po ten przepis - skoro nie jest to aż tak trudne, to przecież mogę zrobić ładniejsze, prawda...?

Dziś pierwszy dzień wiosny. Hmm... U mnie śniegu cała masa, zimno okrutnie, a zielone mam tylko paznokcie u stóp. Brrr...

środa, 20 marca 2013

Półka z książkami

Dzisiaj nie będzie przepisu, za to... Hmm... Obiecam Wam garść inspiracji. Co Wy na to?

Jakiś czas temu zapytałam, czy chcielibyście poczytać o moich kulinarnych inspiracjach. Mam ich całe mnóstwo - internet, szczególnie Wasze blogi, oglądam programy kulinarne (czasami, ostatnio coraz częściej w sumie...), ale przede wszystkim książki. Moją miłość do czytania już z pewnością zauważyliście. Takim samym uczuciem darzę pozycje traktujące o gotowaniu, a szczególnie pieczeniu. Uwielbiam oglądać kolorowe zdjęcia, przeglądać przepisy na przeróżne pyszności, szukać... No właśnie - inspiracji! Książki o tematyce wszelakiej kupuję bez opamiętania, co owocuje brakiem miejsca i brakiem czasu na tak dokładne zapoznanie się ze wszystkimi, jakbym sobie życzyła. Mam pozycje, z których nigdy nic nie ugotowałam. Powoli się uczę, jak wybierać tylko te dobre, wartościowe. Szukam książek ulubionych kucharzy, tych polecanych przez znajomych. I o tym chciałabym Wam napisać - jak wybieram to, co kupuję. Co kupuję, co mi się podoba, czego szukam, a czego unikam. O zdjęciach, przepisach, autorach. Może przekonam Was do kupna niektórych, może uratuję przed inwestycją w książkę, która Was nie zainteresuje. Mam nadzieję, że będziecie czytać z przyjemnością.

Mam książki po polsku, angielsku i duńsku. Wiem, że te ostatnie mało kogo zainteresują, ale bez problemu można dostać wydania angielskie lub polskie. Nie zrażajcie się więc tym lingwistycznym drobiazgiem, proszę.


Tak wygląda moja półka z książkami. Dziwnie, ja wiem... Głównie dlatego, że regał leży, a nie stoi. Z bardzo prozaicznego zresztą powodu - jest za wysoki, żeby go postawić. Albo pokój zbyt niski... Zależy, jak na to spojrzeć. W każdym razie regał leży sobie na boczku, a więc książki też leżeć muszą. 
Jeśli któraś z nich szczególnie Was zainteresuje - koniecznie dajcie znać. Jeśli któreś macie, lubicie lub nie - też napiszcie. Bo Wasze inspiracje interesują mnie szalenie!
(Jeśli chcecie bliżej przyjrzeć się temu, co na tej półce właściwie jest, kliknijcie w zdjęcie - zobaczycie je w powiększeniu, zdecydowanie bardziej wyraźne).

Pierwszą książką, o której napiszę, będzie... A co tam - niespodzianka! W każdym razie korzystam z niej na tyle często, że mogę polecić z czystym sumieniem. 
Już niedługo...

wtorek, 19 marca 2013

Ale chała...

Pisałam Wam o śniegu i powrocie zimy, prawda? Otóż, tamten śnieżek to pikuś. Takie nic. Bo teraz leży niezwykle gruba, puchata, biała pierzyna, która bardzo zimowo skrzypi pod stopami. Ptysia jest w siódmym niebie za każdym razem, gdy wychodzimy na spacer - daje nura w śnieg i prycha, rozbryzgując fontanny śnieżnych gwiazdeczek. Wczoraj wpadła w zaspę, nos wcisnęła najgłębiej, jak się dało, i wystawał tylko merdający, cieszący się ogon. Wyobrażam sobie, że dla postronnego obserwatora musiało wyglądać to co najmniej zabawnie - wyprowadzałam na spacer na smyczy zaspę, w dodatku z ogonem! 

Po spacerze Ptysia układa się na oparciu kanapy, ale podrywa się błyskawicznie, kiedy siadam obok, z talerzykiem i kubkiem. Kubek jest średnio interesujący - herbata dla psy nie kwalifikuje się jako rarytas, ani nawet jedzenie. Za to ten talerzyk... Bo na nim kawałek chałki, którą upiekłam poprzedniego wieczoru. Zapach z piekarnika unosił się obłędny, jeszcze dużo później, kiedy chałka była już całkowicie ostygnięta. Gdy zagniotłam ciasto i odstawiłam w ciepłe miejsce, rosło jak szalone. Później uformowałam raczej mniej niż bardziej zgrabną chałkę, przykryłam ściereczką, i po 20 minutach miałam niespodziankę - w miejscu mojej chałeczki pojawiła się bowiem gigantyczna chała! I wyobraźcie sobie, że w czasie pieczenia urosła jeszcze bardziej... Efekt powalił mnie na kolana - obłędnie puchata, delikatna, maślana w smaku. Ze słodką, chrupiącą kruszonką. Piękna. Idealna!
Przepis podpatrzyłam u Shinju - zachwalała ją wszem i wobec, i muszę przyznać, że miała absolutną rację. Chałka jest wyśmienita, znikała w zastraszającym wręcz tempie. Shinju swoją upiekła w keksówce, ja postanowiłam zaryzykować i zostawić ją do wyrośnięcia na blasze - efekt widać na zdjęciach. Nie rozjechała się, tylko zachowała formę. Bardzo z niej dumna jestem...
Jeśli nigdy nie piekliście chałki - ten przepis idealny jest na debiut. A jeśli piekliście i lubicie - spróbujcie i tak. Gwarantuję pełnię zadowolenia.

Chałka ta ma jeszcze jedną ogromną zaletę, jeśli również blogujecie - jest nieprzyzwoicie wręcz fotogeniczna! Nawet mi się udało zrobić jej zdjęcia, na których wygląda apetycznie, a to już przecież coś...

Chałka z kruszonką


Składniki:
(na 1 sporą chałkę)
  • 500 g mąki pszennej
  • 24 g świeżych drożdży
  • 180 ml letniego mleka
  • 55 g cukru
  • 1 jajko
  • 1 żółtko
  • 100 g masła
  • 1/4 łyżeczki soli

kruszonka:
  • 25 g zimnego masła
  • 40 g mąki pszennej
  • 25 g cukru

dodatkowo:
  • 1 białko

W miseczce dokładnie rozetrzeć drożdże z 1 łyżką cukru, dodać 1 łyżkę mąki i połowę mleka. Odstawić na 15 minut w ciepłe miejsce.
Do dużej miski przesiać mąkę, wymieszać z solą i cukrem. Dodać wyrośnięty zaczyn, jajko i żółtko, zagnieść. Wlać rozpuszczone i przestudzone masło, wyrobić gładkie, nielepiące ciasto. Odstawić na 1-1,5 godziny w ciepłe miejsce do wyrośnięcia.

Wyrośnięte ciasto jeszcze raz szybko zagnieść, podzielić na 3 części. Z każdej uformować dość długi wałeczek, skleić ze sobą po jednym końcu każdego wałeczka, zapleść z nich warkocz. Skleić końcówki, podwinąć oba końce pod spód. 
Ułożyć chałkę na blasze wyłożonej papierem do pieczenia, odstawić na 20-30 minut do wyrośnięcia.

Masło na kruszonkę rozterzeć palcami z cukrem i mąkę. Kruszonka powinna mieć grudkowatą konsystencję.

Wyrośniętą chałkę posmarować roztrzepanym białkiem, posypać kruszonką.

Piec 30 minut w 190 st. C.
Ostudzić na kratce.

Smacznego!

Oczywiście nie obyło się bez przygód - kiedy miałam już wszystko przygotowane do pieczenia, okazało się, że wszystko nie zawiera w sobie wystarczającej ilości mąki... W pierwszym odruchu chciałam sobie odpuścić, ale... Raz się żyje, chałka być musi. Nie żałuję wycieczki do sklepu, ta chałka jest warta bowiem każdego poświęcenia!

poniedziałek, 18 marca 2013

Rozgrzewająca kawa na zimowe dni

Mówiłam już, że do Danii wróciła zima. Brrr! Śnieg sypał i sypał, i kiedy rano wychodziłam do pracy, wszystko było pokryte białym puchem. Niesamowita, śnieżna cisza dookoła sprawiała, że jak najszybciej chciałam wrócić do ciepłego łóżka. 
Wieczorem siedziałam zwinięta w kłębek w rogu kanapy, z laptopem na kolanach, niecierpliwie czekając, aż będę mogła spróbować ciasta, które właśnie rozsiewało kuszący aromat z gorącego piekarnika. Nie miałam najmniejszej ochoty wychodzić na dwór. Przez okno nie mogłam obserwować gwiazd... 

Sięgnęłam więc po moją ulubioną książkę o kawie: En aromatisk nydelse: Kaffe i zaczęłam wertować jej strony. Chciałam czegoś, co mnie rozgrzeje, pobudzi, co będzie ślicznie pachniało, co sprawi, że ten, miejmy nadzieję, ostatni już zryw zimy, nie będzie mi się dawał aż tak we znaki. Kiedy więc zobaczyłam cudne zdjęcie kawy cynamonowej wiedziałam, że będzie idealna. Kiedy jeszcze w składnikach zauważyłam miód, czym prędzej ruszyłam do kuchni.
Przygotowanie tej kawy zajmuje kilka chwil, wybrudzicie jeden garnek ekstra. Warto! Niesamowicie aromatyczna, zapach miodu miesza się z cynamonem, smaki się przenikają i sprawiają, że aż chce się przymknąć oczy. Słodki miód łagodzi ostrość cynamonu, duża ilość mleka sprawia, że kawa nabiera delikatności. Najlepsza zaraz po przyrządzeniu, jeszcze gorąca. Spróbujcie - może uda Wam się odczarować zimę...?

Miodowa kawa z cynamonem


Składniki:
(na 2 porcje)
  • 200 ml mleka
  • 4 łyżeczki miodu
  • 1/2 łyżeczki cynamonu
  • 2 łyżki kakao
  • 200 ml mocnej kawy

Mleko podgrzać w garnuszku z miodem, cynamonem i kakao. Nie gotować. Przelać do kubków, dopełnić kawą. Podawać gorące.

Smacznego!

Zima wprawiła mnie znów w nieco melancholijny nastrój. Smutno mi, że drugi kubek z serduszkiem stoi pusty w szafce, bo nie ma kto z niego dzisiaj pić...

niedziela, 17 marca 2013

O poszukiwaniu siebie

Mam wrażenie, że blog ostatnio zrobił się bardziej kulturalny niż kulinarny. Sporo książkowych recenzji, ostatnio nawet film (zrobił na mnie takie wrażenie, że po prostu musiałam o nim napisać), jakby nieco mniej przepisów. Hmm... To nie tak, że nie piekę, bo piekę przecież. Ale jednocześnie więcej czytam (a przynajmniej się staram), i tym też chcę się z Wami dzielić, bowiem książki to moja największa pasja. Od zawsze uwielbiam spędzać czas czytając, gotowanie odkryłam dużo później. Mam nadzieję, że nie jesteście rozczarowani takim obrotem sprawy, że o książkach czytacie równie chętnie, jak o moich kuchennych wyczynach. Dziś bowiem znów chcę Wam opowiedzieć o książce, którą niedawno skończyłam...

Smak miodu kusił mnie już od dawna. Dużo o niej słyszałam, najróżniejszych opinii i stwierdziłam, że dopóki sama nie przeczytam, wypowiadać się nie będę mogła. Kiedy byłam w Polsce, nabyłam ją więc drogą kupna w przecenie i w końcu udało mi się do niej zajrzeć.
Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że będzie to zaledwie 150stronicowa niemal broszura - czyta się błyskawicznie. A o czym opowiada...?


Smak miodu to historia bibliotekarki, Arabki pracującej w Paryżu. Jej największą tajemnicą jest fascynacja starymi książkami opowiadającymi o seksie Muzułmanów. Sama uważa się za kobietę wolną, niezdolną do miłości, której największą pasją jest seks. Ma kochanków na pęczki, którzy uczą ją sztuki miłości. Szuka tego, o czym czyta, wciela w życie zalecenia mistrzów. Czerpie z tego przyjemność i wymierne korzyści, czuje się spełniona i niespełniona jednocześnie. Nie potrafi zrozumieć zakłamania - dlaczego ludzie wstydzą się swojej seksualności?
I choć na każdym kroku powtarza, że interesuje ją tylko seks, uważam, że tak naprawdę szuka miłości. Myśliciel, jeden z jej kochanków, staje się motywem przewodnim książki. To on pokazał jej oblicze seksu, jakiego wcześniej nie znała. Recytował jej poematy o miłości, czekał na nią długo, jednak ona nie potrafiła zdecydować się na ważący na całym jej dalszym życiu krok. Czy teraz żałuje? Czy dostrzega, co straciła? Czy w końcu znajdzie to, czego tak gorączkowo szuka...?

Książka z drugim dnem - pozornie o seksualności, tak naprawdę o poszukiwaniu tego, czego szukamy wszyscy - miłości. Czyta się szybko, może dać do myślenia. Zdecydowanie nie dla każdego, ale, moim zdaniem, warta uwagi.

Smak miodu
Salwa an-Nu'ajmi
Wydawnictwo WAB
Warszawa,
2011

sobota, 16 marca 2013

Tim Burton i Johnny Depp - czy to może nie być dobre...?

Jak już wcześniej wspominałam, mieliśmy z C. wolny weekend. Co się robi w takich rzadkich okolicznościach, kiedy oboje możemy się lenić, siedzieć pół nocy przy butelce czerwonego wina, wylegiwać się w łóżku, dopóki Ptysia nie zdecyduje, że już pora na spacer? Otóż, moi drodzy, filmy się ogląda. Tym razem nie mieliśmy filmowych planów sprecyzowanych, stwierdziłam więc, że poszukam czegoś z Johnnym Deppem - on bowiem gwarantuje dobrą zabawę. Kiedy znalazłam jego Mroczne cienie i odkryłam, że reżyserem jest Tim Burton nie mogłam uwierzyć, że mi ten film umknął. Uwielbiam bowiem ich obu, a ich obu razem już w ogóle! Wszystkie filmy, w czołówce których można przeczytać te dwa nazwiska zrobiły na mnie ogromne wrażenie, bardzo mi się podobały i uważam je za godne polecenia. Nie inaczej było i tym razem.

Mroczne cienie to historia rodziny Collinsów, których poznajemy w XIX wieku. Barnabas rozkochuje w sobie Angelique, która przypadkiem jest czarownicą. Kiedy ona wyznaje mu miłość, i okazuje się, że on nie odwzajemnia jej uczuć, Angie rzuca na niego klątwę. Ukochana Barnabasa rzuca się z klifu, czym doprowadza go niemal do szaleństwa. W akcie rozpaczy mężczyzna również skacze, jednak przeżywa upadek i zamienia się w wampira. Mieszkańcy pobliskiego miasteczka, za namowami Angelique, zamykają go w trumnie i zakopują na zawsze.

200 lat później rodzina Collinsów nie jest już tak potężna. Zamek popada w ruinę, interes rodzinny niemal nie istnieje. Kiedy przypadkiem trumna Barnabasa zostaje odkopana, a on uwolniony, postanawia sprowadzić rodzinę na właściwe tory. Z pomocą Elizabeth sprawia, że interes powoli odżywa. Barnabas zakochuje się w niani, która pracuje w zamku, a która przypomina jego tragicznie zmarłą ukochaną sprzed wieków. Wszyscy w domu mają jednak swoje tajemnice, które powoli wychodzą na jaw i nieco utrudniają sprawy. Dodatkowo na drodze znów staje mu Angie - wiedźma stworzyła bowiem imperium i nie da go sobie łatwo odebrać. Jak tym razem zakończy się ich osobista wojna...?

Historia jest bardzo w stylu Burtona - postacie są wyraziste, nietuzinkowe, kolorowe. Dla kontrastu opowieść jest mroczna, trup sieje się gęsto, całość jednak niepozbawiona jest specyficznego, charakterystycznego, momentami nieco czarnego humoru. Obsada jest imponująca - Depp, Pfeiffer, Bonham Carter - te nazwiska robią wrażenie. Gwarantuję, że film warty jest uwagi - nietuzinkowy, zapewnia naprawdę dobrą zabawę.

Mroczne cienie
2012
reżyseria: Tim Burton
scenariusz: Seth Grahame-Smith
Barnabas Collins: Johnny Depp
Elizabeth Collins: Michelle Pfeiffer
dr Julia Hoffman: Helena Bonham Carter
Angelique Bouchard: Eva Green

piątek, 15 marca 2013

Pudding, czyli budyń w wersji luksusowej

Ten deser przygotowałam tydzień temu. Czułam się troszkę podziębiona, potrzebowałam czegoś szybkiego, łatwego, najlepiej czekoladowego na poprawienie nastroju nadszarpniętego przed silny wiatr, który rzucał mi autem w drodze do pracy (a auto mam duże i ciężkie). Sięgnęłam po Czekoladę. 50 łatwych przepisów wydanej przez Academię Barilla, którą wygrałam jakiś czas temu w bardzo przyjemnym konkursie. No a skoro już ją wygrałam, to warto by było zacząć ją testować... 
Przepis na pudding czekoladowy był idealny - przygotowanie zajmuje dosłownie kilka minut, składniki niemal zawsze są w domu (ja nie miałam kremówki, więc mi się przygotowanie deseru przeciągnęło w czasie), a efekt jest naprawdę rewelacyjny. Pieczenie zajmuje sporo czasu, pod koniec trzeba puddingu pilnować - powinien mieć konsystencję sernika - ścięty wierzch, ale przy poruszeniu blaszką powinien lekko drżeć. Ostudzony i dobrze schłodzony, z dodatkiem bitej śmietany smakuje rewelacyjnie - bardzo czekoladowy, choć czekolady jest tam niewiele, trochę słodki, w dużych ilościach mógłby być zamulający. Trochę jak budyń, ale gęstszy, bogatszy. Myślę, że dobrze smakowałby w sezonie ze świeżymi truskawkami. Idealny jednak na mroźne dni - tajemnicza, rozgrzewająca moc czekolady działa tutaj doskonale. Spróbujcie koniecznie - najbanalniejszy przepis pod słońcem, a efekt godny najbardziej wymagającego podniebienia.

Czekoladowy pudding


Składniki:
(na 5 porcji)
  • 4 żółtka
  • 110 g cukru
  • 20 g kakao
  • 20 g ciemnej czekolady (81%)
  • 400 ml śmietany kremówki (38%)

dodatkowo:
  • 100 ml śmietany kremówki (38%)
  • 1 łyżeczka cukru waniliowego

Kremówkę wlać do niedużego garnka i doprowadzić do wrzenia.
W tym czasie w dużej misce ubić żółtka z cukrem i kakao na puszystą masę. Powoli wlewać gorącą śmietanę, energicznie mieszając łyżką, nie dopuszczając jednak do powstania piany. Do masy dodać posiekaną czekoladę, wymieszać.
Masę przelać do kokilek.

Piec w 120 st. C. 60-75 minut, aż masa zgęstnieje. 
Wyjąć z piekarnika, ostudzić, a następnie schłodzić w lodówce przez przynajmniej 2 godziny.

Kremówkę ubić z cukrem waniliowym na sztywną masę.
Pudding podawać z kleksem śmietany.

Smacznego!

Książkę będę testować dalej - po jednym przepisie ciężko powiedzieć, czy reszta również będzie udana. Póki co jednak jestem zadowolona i z przyjemnością znów zabiorę ze sobą Czekoladę do kuchni.

czwartek, 14 marca 2013

Traumatyczne pączki - oponki dla cierpliwych

Uff... Dzisiaj będzie o pączkach, o których obiecałam napisać kilka dni temu. Moi drodzy - takiej pączkowej męki jeszcze nie przeżyłam! Tym bardziej, że do tej pory pączusie wychodziły mi pulchniutkie i wspaniałe za każdym razem, kiedy więc wyjęłam z garnka gniotki, którymi, jakby dobrze rzucić, można by kogoś poważnie uszkodzić, niemal się załamałam. Ansia jednak stwierdziła, że do wytrwałych świat należy i poddawać się nie godzi, więc zrobiłam podejście drugie. Jakie było moje rozczarowanie, kiedy po godzinie ciasto znów nie urosło ani o milimetr! A pełna dobrych chęci, umieściłam je w piekarniku z włączonym światłem, żeby miało cieplutko, bez przeciągów, no nic, tylko rosnąć przecież! Wściekła, stwierdziłam dość! A że C. robił przed wyjściem maślane oczy o pączki, zła, zostawiłam ciasto tam, gdzie było. W sumie, to nie jestem pewna, dlaczego od razu go nie wyrzuciłam... Może chciałam mu pokazać, ile się nacierpiałam, a efektów brak...? Dość, że zajrzałam do piekarnika dwie godziny później, i moim oczom ukazało się... Dokładnie tak - wyrośnięte ciasto drożdżowe! Patrzyłam i nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. No bo jak to tak...? Najpierw nic, a potem nagle bum...? Hmpf... Zaskoczona stwierdziłam, że skoro już urosło, to przecież nie będę wyrzucać... Rozwałkowałam, powycinałam oponki, znów włożyłam na godzinę do cieplutkiego piekarnika. Urosły! I wyszły idealne - puchate, leciutkie, z tą cudowną obrączką, która niektórym spędza sen z powiek. Czy było warto...? Cóż... Satysfakcję mam, nie powiem, ale więcej po ten przepis nie sięgnę. Nie chcę Was zniechęcać, ale na blogu są przepisy, przy których nie czekają Was godziny niepewności... Zdecydujecie sami.

Po wszystkim doszłam do wniosku, że winę za taki układ rzeczy ponosi zbyt duża ilość rumu. Na początku nie zwróciłam na to uwagi, bo zawsze do pączków daję alkohol. Nie w takich jednak ilościach! Dwie łyżki to stanowczo za dużo. Wydaje mi się, że olejek byłby dużo lepszym rozwiązaniem - bezpieczniejszym, no i da bardziej wyraźny smak. Dwie, trzy krople, i powinno się udać.

Co do źródła... Kiedy drugi raz ciasto nie urosło, zła, wyrzuciłam plik z przepisem, w którym również znajdował się adres strony, z której go wzięłam. Później, choć próbowałam, nie mogłam już go znaleźć... Mam nadzieję, że mi to wybaczycie. Jeśli znacie autora, proszę, podrzućcie adres. Z drugiej strony jednak nie wiem, czy taka recenzja byłaby dobrą reklamą dla bloga...

A teraz już zapraszam Was na rumowe oponki. Puchate, pączkowe, z delikatnym aromatem rumu. Smaczne. C. był bardzo zadowolony. Ja, po tym co z nimi przeszłam w kuchni, nieco mniej...

Oponki rumowe


Składniki:
(na 7-8 sztuk)
  • 250 g mąki pszennej
  • 25 g świeżych drożdży
  • 1 żółtko
  • 1 jajko
  • 50 ml letniego mleka
  • 60 g cukru pudru
  • 2 łyżki ciemnego rumu
  • 25 g miękkiego masła
  • 1/4 łyżeczki soli

dodatkowo:
  • 1 łyżka cukru pudru
  • 1-2 l oleju

Drożdże rozetrzeć z mlekiem, 1 łyżką mąki i 1 łyżką cukru. Odstawić na 15 minut, żeby drożdże ruszyły.

Masło utrzeć z cukrem pudrem. Wbić żółtko, następnie całe jajko, dokładnie miksując po każdym dodaniu. Wlać rozczyn, wsypać sól, partiami dodawać mąkę. W tym momencie należy zmienić końcówki w mikserze na haki do ciasta drożdżowego, lub dalej wyrabiać ręcznie. Ka końcu wlać rum, wyrobić gładkie, nielepiące się ciasto. Odstawić na 2-3 godziny w ciepłe miejsce do wyrośnięcia.

Wyrośnięte ciasto rozwałkować na grubość 1,5 cm. Szklanką wycinać koła, malutkim kieliszkiem dziurki.  Oponki odstawić na 30-60 minut do wyrośnięcia.

Wyrośnięte oponki smażyć na gorącym oleju na złoty kolor z obu stron.
Oprószyć cukrem pudrem.

Smacznego!

A jak u Was pogoda...? Bo u nas znów zima... Kiedy C. wrócił z pracy, o pierwszej w nocy, z przerażeniem zauważyłam, że okno nad łóżkiem jest całkiem zasypane... Na szczęście nie musiałam odkopywać auta o piątej nad ranem, bo później już nie padało... Mimo wszystko, nie jest mi z tym najlepiej - miałam nadzieję na wiosnę, a tu znów biało... Kiedy wreszcie zima się spakuje na dobre...?

środa, 13 marca 2013

I znów opowiadania. Schmitt tym razem

Goodreads naprawdę działa na mnie motywująco - kiedy ostatnio zobaczyłam, że jestem dwie książki do przodu w stosunku do planu, z jeszcze większym zapałem zabrałam się za czytanie. Efektem jest to, że mam już dwie książki, o których koniecznie muszę Wam opowiedzieć, a o których jakoś nie miałam czasu do tej pory napisać... Zacznę od Schmitta, bowiem znów udało mu się mnie oczarować.

Schmitta poznałam za sprawą Oscara i Pani Róży, niesamowicie wzruszającej książki, która chyba zrobiłaby wrażenie na każdym. Na mnie zrobiła tym większe, że dostałam jedyny w swoim rodzaju egzemplarz - ręcznie przepisaną powieść przez siostrę mojej licealnej przyjaciółki. Kiedy to zobaczyłam, szczęka mi opadła i nie potrafiłam opanować łez wzruszenia. Jest to najcenniejsza książka, którą posiadam w swoich zbiorach. Wartość emocjonalna jest ogromna, nie do opisania. A Wy macie książki, które są dla Was tak cenne...?
Później przyszedł czas na kolejne jego powieści, które niezmiennie sprawiały, że czytałam je z zapartym tchem. Poruszane tematy, przeróżne konteksty i aluzje, wnioski, które wysnuwa autor i do których musimy dojść sami - wszystko to składa się na pasjonującą lekturę. Bez wahania więc kupiłam Trucicielkę i nie mogłam się doczekać, kiedy będę ją mogła przeczytać.


Trucicielka to cztery opowiadania. W pierwszej chwili byłam nieco rozczarowana - wiecie już, że zdecydowanie wolę powieści. Na końcu jednak jest umieszczony pamiętnik autora, który powstawał równolegle z książką. Schmitt twierdzi, że opowiadanie jest formą dużo bardziej wymagającą - tu nie ma miejsca i czasu na rozwlekłe opisy, tu trzeba wszystko zamknąć w konkretnych słowach, które pobudzą wyobraźnię czytelnika. Cóż... Ja nadal wolę powieści, ale muszę przyznać, że Schmitt jest równie dobry w krótszych formach. Udowodnił to w Trucicielce.

Tytułowa Trucicielka to historia morderczyni. Ale czy na pewno...? Marie Maurestier to dama po siedemdziesiątce, wysoka, dumna. Chodzi sztywno wyprostowana i budzi przerażenie w innych mieszkańcach miasteczka. Dlaczego? Otóż przeżyła dwa procesy w sprawie o zamordowanie nie jednego, ale trzech mężów. I kochanka. Wszystkie zarzuty zostały obalone, Marie została uznana za niewinną. Ale czy rzeczywiście nie ma nic na sumieniu...?
Kiedy do miasteczka przyjeżdża nowy, młody ksiądz, wyobraźnia Marie zostaje pobudzona. Ksiądz robi na niej tak ogromne wrażenie, że koniecznie chce na siebie zwrócić jego uwagę. Codziennie chodzi do spowiedzi opowiadając o grzechach, których się dopuściła... Co z tą mroczną wiedzą zrobi młody, niedoświadczony ksiądz...?

Powrót to opowieść o marynarzu. Greg nie jest specjalnie bystry, nigdy nie zawracał sobie głowy myśleniem. Całe życie ciężko pracował, i uważa, że tym zasłużył na szacunek rodziny, szefów, współpracowników. Kiedy więc kapitan wzywa go do siebie, Greg nie spodziewa się niczego złego. Gdy więc słyszy straszną wiadomość, nie wie, jak zareagować - twoja córka nie żyje. Gy marynarz zadaje pytanie, kapitan nie bardzo rozumie, o co mu chodzi. Która córka? Jak to...? Okazuje się bowiem, że Greg ma cztery córki, a w wiadomości nie ma podanego imienia... Przerażony kapitan obiecuje jak najszybciej dowiedzieć się, które dziecko spotkała tragedia. Greg tymczasem wraca do swoich obowiązków.
Okazuje się jednak, że nie może tak po prostu pracować... Nawiedzają go przeróżne myśli - która z nich nie żyje? Której śmierć dotknęłaby go najbardziej? Gdy mówi sobie, że ma to być Joan z przerażaniem stwierdza, jakim jest złym ojcem. Dochodzi do wniosku, że nie zna swoich dzieci. Zaczyna myśleć o żonie, która, sama, prawdopodobnie odchodzi od zmysłów. Jak zakończy się jego historia...?

Koncert Pamięci anioła to historia dwóch chłopców, początkujących muzyków. Każdy z nich ma przed sobą świetlaną przyszłość - jeden jako skrzypek, drugi - pianista. Poznali się na obozie dla utalentowanej muzycznie młodzieży, który zakończony jest wyścigiem. Chris, zazdrosny o talent kolegi, bierze zawody bardzo poważnie. Kiedy więc widzi topiącego się Axla, zamiast go ratować, płynie najpierw zdobyć medal. Gdy wraca do kolegi okazuje się, że jest już za późno... Przerażony, robi wszystko, żeby nikt nie dowiedział się o jego winie. Jak to dramatyczne wydarzenie wpłynie na resztę jego życia i wybór drogi kariery...?

Ostatnie opowiadanie, Elizejska miłość, mówi o parze prezydenckiej. Kiedy się poznali - on młody, ambitny polityk, ona utalentowana, początkująca artystka - zakochali się w sobie bez pamięci. Wymogi etykiety i mediów zmieniają ich oraz ich uczucia. Mąż zdradza żonę, która w pewnym momencie zupełnie przestaje się tym przejmować. Stwierdza jednak, że w życiu nie zostało jej już nic - zamiast rozwodu postanawia trwać u boku swego mężczyzny i zmienić jego życie w piekło. Zna wszystkie jego mroczne sekrety, może mu zagrozić. Czy uda im się siebie odnaleźć wśród hipokryzji otaczającego ich świata...?

Historie Schmitta to opowieści o mijaniu się w życiu, o przegapianiu właściwych momentów, o ponoszeniu konsekwencji własnych decyzji. O tajemnicach, które ma każdy, a których wyjście na jaw może zmienić wszystko. 
Muszę przyznać, że Trucicielka mnie wciągnęła bez reszty. Opowieści Schmitta dają do myślenia, każą się zastanowić nad pewnymi, wydawałoby się podstawowymi, sprawami. Polecam każdemu.

Trucicielka
Eric-Emmanuel Schmitt
Społeczny Instytut Wydawniczy Znak
Kraków, 2011

wtorek, 12 marca 2013

Zupa z niezwykłym makaronem

Ostatnio znów udało mi się oczarować C. zupą. Okazuje się, że zdecydowanie woli takie, w których coś sobie pływa... Krem zje, ale to jednak nie jego bajka... Nie, żebym gotując obiad dla siebie, jakoś specjalnie interesowała się jego upodobaniami... Zazwyczaj bowiem zupy pojawiają się na stole, gdy C. pracuje popołudniami, a ja odczuwam nieodpartą potrzebę zjedzenia czegoś bardziej treściwego niż tost czy kawałek ciasta. Tym razem naszło mnie na cukinię, którą kupiłam bez zastanowienia. Dopiero siedząc przed laptopem zaczęłam się zastanawiać, w co właściwie mogłabym tą cukinię przemienić... Na blogu Alba znalazłam bardzo ładnie wyglądają zupę, z makaronem i właśnie taką do pogryzienia. Z kolei na Szybkim gotowaniu zobaczyłam makaron z cukinii, który oczarował mnie od razu. Było, nie było, postanowiłam te dwa pomysły połączyć. I muszę przyznać, że był to strzał w dziesiątkę!
Zupa wyszła naprawdę bardzo smaczna, C. nie mógł się nachwalić. Kremowa za sprawą miksowania połowy cukinii, z kawałkami ziemniaków i makaronem, które z kolei zadowoliły C. A cukiniowy makaron jest po prostu pyszny - bardzo delikatny - trzeba cały czas mieć na niego oko, żeby się nie rozgotował. Całość jest sycąca i naprawdę pyszna. Idealna na te ostatnie mroźne dni!

Zupa z cukinii z makaronem


Składniki:
(na 4 porcje)
  • 550 g cukinii
  • 200 g ziemniaków
  • 1 cebula
  • 1 l bulionu
  • 100 g makaronu garganelli
  • 2 łyżki masła
  • 100 ml mleka (3,2%)
  • sól
  • pieprz

Cebulę pokroić w kosteczkę, podsmażyć w garnku na maśle. Dodać pokrojone w kostkę ziemniaki, zalać bulionem. Jedną cukinię pokroić w kostkę, dodać do zupy. Gotować, aż warzywa zmiękną. 
Odcedzić cukinię, zmiksować na gładko z mlekiem. Do zupy wrzucić makaron i gotować 10-12 minut, aż zmięknie. Zdjąć z ognia, wymieszać ze zmiksowaną cukinią. Doprawić do smaku solą i pieprzem.

Drugą cukinię przekroić wzdłuż na 4 części. Obieraczką do warzyw kroić cienkie paski - cukiniowy makaron. Zagotować w garnku wodę, gotować cukiniowe paseczki 2-3 minuty, pilnując, żeby się nie rozpadły.

Zupę podawać z cukiniowym makaronem.

Smacznego!


Co do pogody - nadal mrozi, ale przynajmniej jest słonecznie i w miarę przyjemnie. Gdybym tylko nie musiała skrobać auta o piątej rano, to bym chyba zupełnie nie narzekała...
A jeśli chodzi o pączki, to cóż... Po wielu trudach i ogromnych bólach - w końcu się udały. I wyszły naprawdę smaczne, pączkowe. Obawiam się jednak, że wkład pracy jest niewspółmierny do otrzymanych efektów... Ale o tym już następnym razem.

poniedziałek, 11 marca 2013

W stylu bydgoskim

Uff... W końcu troszkę odpoczęłam. Leniwy weekend to było dokładnie to, o czym marzyłam i czego potrzebowałam. Po tylu dniach pracy przydała się chwila wolnego na złapanie oddechu. Niestety - pogoda bardzo mnie rozczarowała. Od piątku wiał co najmniej szalony wiatr, który sprawiał, że nawet Ptysia uciekała do domu po kilkunastu minutach. A żeby było jeszcze weselej, wczoraj spadł śnieg. I to nie, że sobie poprószył mimochodem i stopniał przy pierwszych promieniach porannego słońca; zamiast tego znów przymroziło i dziś z porannego spaceru Tina wracała niesiona na rękach przez C., bo jej pytki zaczęły zamarzać... W związku z tym stwierdziłam, że jest to wymarzona wręcz pogoda na zweryfikowanie przydatności przepisu, z którego ostatnio nie wyszły mi pączki. Dam mu jeszcze jedną szansę - możliwe, że to ja zrobiłam coś nie tak... O wynikach dam Wam znać w najbliższych dniach, a dzisiaj będzie też słodko, choć zdecydowanie nie pączkowo. 

Otóż miałam mały zapas białek (o tym, po czym mi zostały, też niedługo opowiem), i stwierdziłam, że trzeba coś z nich w końcu przygotować. A że akurat zaczynał się weekend... No przecież, że musi być ciacho! 
Myślałam, muszę przyznać, raczej długo. Nie chciałam zwykłej bezy, za często ją przygotowuję i nieco już mi się przejadła... Nie mam jednak doświadczenia z pieczeniem innych ciast na samych białkach, a z moim niezbyt pozytywnym nastawieniem bałam się, że coś może nie wyjść. I wtedy mnie oświeciło!
Nie wiem - może za sprawą urodzin mojej Mamy, które przypadały ósmego (wszystkiego najlepszego Kochana!), a może tęsknoty za domem... Dość, że nagle w mojej głowie pojawił się obraz wyjątkowego tortu bezowego - dacquoise (czyt.: dakłas - na co sama bym w życiu nie wpadła...). Jest to ukochany tort mojej Mamy, który często kupowała w bydgoskiej cukierni Adama Sowy. I choć nie przepada ona za mdlącymi słodkościami, to ciacho wybitnie przypadło jej do gustu. Reszta domowników, ze mną na czele, podziela jej pogląd - torcik jest wyjątkowy. Słodka beza z chrupiącymi orzeszkami, a do tego świetnie ją uzupełniający krem kawowy. Ze względu na ten krem właśnie zdecydowałam się skorzystać z przepisu Liski - na innych blogach krem był karmelowy - kuszący, ale to jednak nie to... I choć kremy maślane nie są moimi ulubionymi, postanowiłam zaryzykować. I muszę przyznać, że się opłaciło, torcik bowiem wyszedł boski. Piekielnie słodki, to prawda, ale smak jest nieziemski. Najlepiej podawać go ze świeżymi owocami (u nas soczyste gruszki), które nieco złagodzą cały ten cukier. Mimo to uważam, że przepis jest bardzo udany i godny polecenia - beza z dodatkiem daktyli, suszonych śliwek i orzechów włoskich smakuje wprost obłędnie! Tego trzeba po prostu spróbować.

Dacquoise - torcik bezowy z kremem kawowym


Składniki:
(na ciasto o średnicy 20-22 cm)

beza:
  • 4 białka
  • 1/4 łyżeczki soli
  • 180 g cukru
  • 1 łyżka kakao
  • 1 łyżeczka octu jabłkowego
  • 1 łyżeczka mąki ziemniaczanej
  • 40 g suszonych daktyli
  • 40 g suszonych śliwek kalifornijskich
  • 40 g orzechów włoskich

krem:
  • 120 g miękkiego masła
  • 80 g cukru pudru
  • 2 łyżki Amaretto
  • 3 łyżki mocnej, zimnej kawy

dodatkowo:
  • 1 łyżka cukru pudru
  • 50 g daktyli
  • 25 g orzechów włoskich

Białka ubić z solą na sztywną pianę. Pod koniec ubijania partiami wsypywać cukier. Dodać kakao, mąkę i ocet, zmiksować. Wsypać drobno posiekane daktyle, śliwki i orzechy, dokładnie, ale delikatnie wymieszać łyżką.

Na papierze do pieczenia narysować dwa okręgi o średnicy 20 cm. Równomiernie wyłożyć masę bezową. 

Podpiec w 180 st. C. przez 5 minut.
Następnie zmniejszyć temperaturę do 140 st. C. i piec jeszcze 40-60 minut. 
Uważać, żeby beza się zbytnio nie przyrumieniła. 

Upieczone bezy dobrze wystudzić w uchylonym piekarniku.

Masło utrzeć z cukrem pudrem na puszystą, jasną masę. Powoli wlać Amaretto i kawę, cały czas miksując.

Na talerzu lub paterze ułożyć jeden krążek bezy do góry nogami, posmarować kremem, przykryć drugim krążkiem, delikatnie docisnąć.
Wierzch oprószyć przesianym cukrem pudrem, udekorować daktylami i orzechami.
Przechowywać w lodówce.

Smacznego!


I znów nie jestem pewna, do jakiej kategorii zaliczyć to ciasto...? A co tam, niech będzie, że tort. Na wielką imprezę do roli głównej się nie nada, ale na imieniny dla kilku bliskich osób będzie w sam raz. Szczególnie w towarzystwie mocnej, czarnej kawy, mmm... Pyszności!

środa, 6 marca 2013

Carroll, ach! Opowiadania

Na tą książkę czekałam od chwili, kiedy dowiedziałam się, że zostanie wydana. Uwielbiam powieści Carrolla, który nie wydał nic od 2007 roku. Byłam więc niezwykle podekscytowana, naprawdę. Emocje sięgały zenitu. Kiedy więc w końcu, po kilku miesiącach, trafiła w moje ręce, zaczęłam czytać od razu. I tak jak usiadłam, wstałam ze trzy razy z kanapy, żeby pójść do łazienki i zrobić sobie herbaty, mruknęłam coś do C. (prawdopodobnie, żeby mi nie przeszkadzał - nie jestem pewna, w jakim języku), po czym z zadowoleniem odłożyłam książkę na kolana, zakładkę zostawiając w dłoni. Naprawdę chciało mi się czytać, wciągnęłam się bez reszty. I choć w kwestii powieści i opowiadań Carrolla jestem niezwykle subiektywna, to mimo przeczytania Kobiety, która wyszła za chmurę od deski do deski, przy jednym podejściu, nie byłam aż tak zachwycona, jak się tego spodziewałam...

Po pierwsze - zdecydowanie wolę jego powieści niż opowiadania. Tam ma czas, żeby powoli rozwijać historię, wciągać mnie, uwodzić, pomału odkrywać przede mną fragmenty układanki. Zdradza tajemnice nie od razu, lecz stopniowo, potęgując napięcie. Jednocześnie chcę już skończyć, żeby dowiedzieć się, o co właściwie chodzi, a z drugiej pragnę, żeby opowieść ciągnęła się w nieskończoność. Zawsze zaskakuje mnie zakończeniem. Ma niesamowitą fantazję, która, mam wrażenie, udziela się i mi.


Kobieta, która wyszła za chmurę to zbiór opowiadań, w których mieszają się elementy zupełnie zwyczajne z fantastycznymi. W tytułowym bohaterka znalazła partnera przez biuro matrymonialne, i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że jej przyszły mąż jest... Kosmitą. Najbardziej podobało mi się Pół kroku od furii - opowieść o współczesnej alchemiczce, która zdradziła swój sekret nieodpowiedniemu człowiekowi i musiała w wątpliwy moralnie sposób ratować swoje życie. Dom na wyżynie to historia młodego mężczyzny, zwykłego aż do bólu, którego nagle zaczynają fascynować rusztowania. Kiedy znika, aby zamieszkać na jednym z nich, jego żona niemal odchodzi od zmysłów. Harris przeszedł już jednak na zupełnie inny poziom, z którego nie ma powrotu... W Skradzionym kościele z kolei poznajemy młode małżeństwo. Akurat wybierają się na jej pierwsze spotkanie z jego rodzicami. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że nie żyją oni już od kilku ładnych lat...

Opowiadania wciągają, zaskakują, każą patrzeć na elementy otaczającej nas rzeczywistości z zupełnie innej perspektywy. Dla mnie jednak zbyt krótkie, żeby naprawdę poruszyć. Oczywiście, że warto po nie sięgnąć - Carroll kreuje bowiem światy, o których nawet filozofom się nie śniło...

Kobieta, która wyszła za chmurę
Jonathan Carroll
Dom Wydawniczy Rebis
Poznań, 2012