Rokitnik - z czym to się je...?

Tak jak niespodziewanie i gwałtownie się pojawiła, tak szybko zniknęła, nie pozostawiając cienia nadziei. Najpierw sypnęła śniegiem i skuła lodem cały mój maleńki świat, żeby teraz wypuścić go ze swoich zimnych objęć bez uprzedzenia. W ciągu jednej nocy zniknął śnieg, a minus piętnaście zostało zastąpione plus pięć. Wyszłam rano z domu, i ze zdziwieniem odetchnęłam głęboko; z moich ust nie dobyły się kłęby pary; a ostre powietrze nie wypełniło płuc sprawiając, że straciłam oddech. Zamiast tego poczułam obietnicę ciepła.

Pod koniec zeszłego roku moja biblioteczka wzbogaciła się o kilka bardzo ciekawych egzemplarzy. Nie tylko Mikołaj był hojny w tej kwestii; tuż przed Świętami skorzystałam z oferty black friday, i zamówiłam kilka pozycji, na które od dawna miałam chrapkę. Wszystkie okazy namiętnie przeglądam, zaznaczając przepisy do wypróbowania. 

Książką, której się nie spodziewałam, a która wzbudziła mój niekłamany entuzjazm, jest Havtorn. Desserter, kager og søde sager Kima Gravenhorsta i Jacoba Ljørringa. Z tego, co wiem, nie została wydana w języku polskim; a szkoda! Jest nie tylko piękna, ale skupia w sobie wspaniałe przepisy na... No właśnie. Na co? Czym może być ten tajemniczo brzmiący havtorn...?

Ależ oczywiście, że to rokitnik. Hmm... Chwila konsternacji. Rokitnik? A cóż to znowu?

Taka była moja pierwsza reakcja. Do tej pory o rokitniku nie słyszałam, ale że uwielbiam nowości wiedziałam, że dowiedzieć się o nim czegoś muszę. Tak zwana skandynawska cytryna; małe, pomarańczowe kuleczki o kwaśnym smaku. Bez trudu zgadniecie, że mnie zachwyciły; w końcu mam słabość do wszelkich kwaskowatości. 

Jako pierwszy wypróbowałam przepis na konfiturę, która jest bazą do wielu innych receptur (sok czeka w kolejce). Jej przygotowanie chwilę zajmuje, ale efekt jest rewelacyjny: niemal przezroczysta, soczyście pomarańczowa i kwaśna. Wygląda pięknie, a smakuje jeszcze lepiej. Ciężko się jej oprzeć...

W dodatku nic się nie marnuje; skórki, które zostają po przetarciu owoców, suszymy w piekarniku, a następnie mielimy na pył. Bardzo dekoracyjnie taki pyłek wygląda, mam już kilka pomysłów na jego wykorzystanie. 

Jeśli więc znajdziecie gdzieś rokitnik - nie wahajcie się. Naprawdę warto go spróbować!

Konfitura z rokitnika

Składniki:

(na 2 małe słoiczki)

• 500 g owoców rokitnika
• sok z 1 cytryny
• 100 ml wody
• 350 g cukru
• 1,5 łyżeczki pektyny

Sok z cytryny, wodę i owoce umieścić w garnuszku. Gotować przez 5-10 minut, aż owoce zaczną się rozpadać. Przetrzeć przez sitko (skórki zachować). Mus przełożyć do szystego garnuszka, dodać cukier, zachowując diwe łyżki. Gotować na małej mocy panika przez 10-15 minut. Po tym czasie dodać pektynę wymieszaną z resztą cukru, gotować kilka minut, aż dżem zgęstnieje.

Przełożyć do wyparzonych słoiczków, zakręcić, ewentualnie zapasteryzować.

Skórki rozłożyć cieniutką wartwą na blasze wyłożonej papierem do pieczenia. 

Suszyć w 40-50 st. C. przez 4-5 godzin, aż skóki będą zupełnie suche (jeśli zostało więcej miąższu, może to zabrać nawet do 12 godzin).

Zmielić w młynku do kawy, przechowywać w szczelnie zamkniętym słoiczku.

Smacznego!

A ja jadę dziś do Kopenhagi. Na wykład o czekoladzie. 

Tak, wiem; sama sobie zazdroszczę.