Pierwsza gorąca herbata w zimny wieczór. I placuszki

Tak, tak, jesień nadchodzi nieubłaganie. W czwartek pierwszy raz od dłuższego czasu po wieczornym spacerze z psem zrobiłam sobie gorącej herbaty z cytryną. W lecie herbaty praktycznie nie pijam (chyba, że mrożoną), za to jesienią i zimą pochłaniam hektolitry - nic tak nie ogrzeje zmarzniętych palców jak kubek z gorącym płynem (kakao sprawdza się całkiem nieźle w tej roli) i nie poprawi nadszarpniętego aurą nastroju. Z nastawieniem do życia wszystko było w porządku, ale dłonie miałam przeraźliwie zimne, w związku z tym w ulubionym czarnym kubku zaparzyłam herbatę, posłodziłam i wrzuciłam plasterek cytryny. W całym domu zrobiło się jakby cieplej i przytulniej. 

W sobotę zmieniła mi się cyferka w tej magicznej liczbie, na pytanie o którą kobiety zazwyczaj udzielają wymijających odpowiedzi. Z tej okazji do całej fury prezentów, które skutecznie wyłudzałam od C. przez cały tydzień doszła śliczna, fioletowa, bezprzewodowa myszka (jupi!); była też wspaniała kolacja składająca się między innymi z szampana, czerwonego wina (w umiarkowanych ilościach, bo w niedzielę musiałam wstać o piątej), przepysznej sarniny z sosem na bazie czerwonego wina, gotowanych warzyw i lodów w nieograniczonej ilości na deser. Nigdy w życiu bym nie pomyślała, że takie rzeczy będę jadła na własnym stole, i że ktoś je dla mnie w mojej kuchni przygotuje. 

Dobrze jest mieć urodziny.

Za wszystkie życzenia serdecznie dziękuję - miło, że pamiętaliście (tym bardziej, że ja jestem okropna, i zazwyczaj nie pamiętam...).

Wczoraj natomiast znów siedziałam po południu sama w domu, z tym, że przed wyjściem do pracy C. obiecał mi naleśniki po powrocie. Tylko że ja byłam głodna już. Naleśników zrobić nie umiem, za to wszelakie placuszki i tym podobne wytwory nie są mi obce. Patrząc na ulubioną zieloną miskę pełną jabłek przypomniały mi się placuszki mojej Babci - trochę inne niż wszystkie. Tak właściwie to bardziej jabłka w cieście. Jabłka obieramy, wykrawamy gniazda nasienne i kroimy w dość grube plastry, które następnie należy zanurzać w cieście i takie cuda usmażyć na patelni. Owoce nabierają tej cudownej miękkości i aromatu - ach, uwielbiam... 

Moje placuszki są waniliowe, bo akurat miałam taki jogurt. Można dać naturalny, lub po prostu mleko. Konsystencja ciasta zależy od gęstości użytego płynu - przy mleku trzeba dodać zdecydowanie więcej mąki. Mój jogurt był pitny, przy gęstszym mąki trzeba dać mniej, lub dolać mleka. Proporcje są więc raczej orientacyjne - ciasto powinno być dość gęste, żeby ładnie oblepiało kawałki owoców. Zamiast smażyć na patelni posmarowanej masłem, można dodać trochę tłuszczu - masła lub oleju - do masy. Wszystkie chwyty dozwolone. A z reszty ciasta można usmażyć puste placuszki - mi tym razem wyszły takie dwa. 

I, uwaga, to nie błąd - w przepisie nie ma cukru. Z tego względu, że uwielbiam placuszki ze słodkimi dodatkami, ciasto zazwyczaj robię bardziej neutralne w smaku - dzięki temu efekt finalny nie jest przesłodzony. Poza tym mój jogurt był już troszkę słodki...

Mi te placuszki przypomniały śniadania dzieciństwa, kiedy budząc się czułam ten niesamowity aromat w całym domu. Wtedy podawane były z cukrem pudrem - teraz najbardziej lubię dodatek złotego syropu. Polecam - są wspaniałe, nie tylko na śniadanie, ale też na przykład podwieczorek.

Waniliowe placuszki z jabłkami

Składniki:

(na około 20 sztuk)

• 100 g mąki pszennej
• 1/2 łyżeczki sody oczyszczonej
• 1/4 łyżeczki soli
• 1 jajko
• 250 g jogurtu waniliowego (0,1%)
• 3 jabłka

dodatkowo:

• masło do smażenia

Jabłka obraż, wydrążyć gniazda nasienne. Owoce pokroić w 3-5 mm plastry.

Jajko roztrzepać w misce. Wlać jogurt, połączyć. Dodać przesianą mąkę z sodą i solą, dokładnie wymieszać trzepaczką.

Plastry jabłek maczać w cieście, smażyć na rozgrzanej patelni z masłem z obu stron na złotobrązowy kolor. 

Podawać ciepłe z cukrem pudrem lub złotym syropem.

Smacznego!

Dzisiaj, mimo przelotnych opadów, pogoda całkiem dopisuje, więc mam nadzieję, że lato pobędzie z nami jeszcze trochę, a ukochany kubek poczeka w szafce na swój czas.

Tak się zastanawiam - podobno zdjęcia jedzenia na niebieskim tle są nieapetyczne. Jeśli chcesz się odchudzić - jedz na niebieskich talerzach, bo z nich tak dobrze nie smakuje i zjesz mniej. Myślicie, że to prawda...?