Sernik z mascarpone i białą czekoladą

Ósma piętnaście, wchodzimy do klasy. Zimno straszliwie, więc staję sobie z boczku marząc, żeby już zabrać się do pracy i trochę rozgrzać. W tym momencie padło jednak na mnie pełne politowania spojrzenie nauczyciela, który pokierował mnie do piekarnika (w którym mogłyby wygodnie usiąść i napić się herbaty cztery dorosłe osoby), kazał otworzyć drzwi i przekręcić gałeczkę. W tym momencie owiało mnie cudowne, piekarnikowe ciepło, pachnące jeszcze wczorajszymi wypiekami... I jak tu nie kochać mojej szkoły...?

Wróciłam do domu, odkurzyłam mieszkanie po tym, jak C. spakował Święta (a wiadomo, że przy takiej operacji igliwie koniecznie trzeba roznieść po całym domu), a wieczorem wyszłam na spacer z Ptysią. Akurat zaczął padać śnieg. Ogromne, białe płatki powoli pokrywały dachy i chodniki białą pierzynką. Uwielbiam tą śnieżną ciszę - absolutną, ale nie przytłaczającą. Magiczną. I choć praktyczna część mnie w duchu zaczęła sarkać na myśl o porannym skrobaniu auta, nie potrafiłam się oprzeć urokowi tego białego cudu. Gdy już naprawdę zaczęłam myśleć, że prawdziwa zima nas w tym roku ominie - taka niespodzianka.

Wróciłyśmy do domu niczym dwa bałwanki, i jedyne, o czym marzyłam, to kąpiel, a po niej paść na kanapę z kubkiem parującej herbaty. Albo jeszcze lepiej - kakao... Zamiast tego postanowiłam napisać posta, którego przelanie na klawiaturę wczoraj zdecydowanie przerosło moje siły. Po ponad trzynastu godzinach poza domem nie byłam w stanie skleić choćby jednego sensownego zdania, dałam więc sobie spokój i stwierdziłam, że blog nie zając...

A mam dla Was coś obłędnie pysznego. Sernik, oczywiście. Znaleziony u Doroty, wykonany na serku mascarpone, dzięki czemu jest obłędnie kremowy, a konsystencją przypomina truflę. Słodki od białej czekolady, którą równoważy frużelina z porzeczek, które jeszcze latem zamknęłam w słoiczkach. Wyszedł bajeczny, i choć może nie wygląda specjalnie widowiskowo, po pierwszym kęsie nikt już o tym pamiętał nie będzie.

Sernik z mascarpone i białą czekoladą

Składniki:

(na tortownicę o średnicy 20 cm)

spód:

• 80 g ciastek digestive
• 45 g mielonych migdałów
• 40 g masła

masa serowa:

• 500 g serka mascarpone
• 200 g białej czekolady
• 150 ml śmietany kremówki (38%)
• 4 jajka
• 2 łyżki mąki pszennej
• 1 łyżeczka ekstraktu z wanilii

frużelina porzeczkowa:

• 150 g czerwonych porzeczek
• 3 łyżki cukru
• 1 łyżeczka mąki ziemniaczanej

dodatkowo:

• 250 ml śmietany kremówki (38%)

Ciastka dokładnie pokruszyć, wymieszać z migdałami.

Masło rozpuścić, przestudzić. Wymieszać z ciastkami.

Dno formy wyłożyć papierem do pieczenia. Ugnieść na dnie ciasteczka, przyduszając dłonią lub spodem łyżki.

Podpiec w 180 st. C. przez 10-12 minut.

Ostudzić.

Kremówkę podgrzać. Czekoladę drobno posiekać, zalać bardzo ciepłą kremówką, wymieszać, aż do rozpuszczenia czekolady. Ostudzić.

Serek zmiksować z jajkami, mąką i ekstraktem. Dodać ostudzoną czekoladę, połączyć.

Masę przelać na podpieczony spód.

Piec w 150 st. C. przez 60-75 minut.

Ostudzić w zamkniętym piekarniku, a następnie schłodzić w lodówce przez kilka godzxin, a najlepiej całą noc.

Porzeczki zasypać cukrem, odstawić na kilka godzin, żeby puściły sok.

Całość przełożyć do garnka, podgrzać, dodać mąkę, dokładnie wymieszać. Zagotować, zdjąć z palnika, gdy masa nabierze konsystencji rzadkiego kisielu. Ostudzić.

Kremówkę ubić, wyłożyć na schłodzony sernik. Udekorować frużeliną.

Smacznego!

Przepis dodaję do konkursu na blogu Torta della figlia; mimo, że niektórzy twierdzą, iż biała czekolada czekoladą nie jest. Ja się jednak do tego szacownego grona nie zaliczam, i liczę, że organizatorka konkursu również.