O bogach z Ameryki według Gaimana

Piszę i piszę o książkowych wyzwaniach, o tym, jak to spędzam popołudnia i wieczory wylegując się na kanapie i czytając, ale z przerażeniem stwierdzam, że zdecydowanie brakuje tu konkretów. Bo jak takie czytanie nie wiadomo czego ma być dla innych motywujące? Dla mnie nie jest. Owszem, podziwiam tych, którzy czytają po sto książek rocznie (szczerze i z całego serca), ale sam fakt, że ktoś potrafi, nie zachęca mnie do sięgnięcia po lekturę. Co innego, gdy ktoś poleca tytuł bądź autora, najlepiej z przekonaniem i światełkiem w oczach. O, to już zupełnie co innego! Wtedy przy najbliższej trafiającej się okazji dokonuję stosownego zamówienia, i kiedy już nowy nabytek wpada w moje łapki, szybciutko zabieram się za czytanie. W związku z tym mam zamiar popracować nad częstotliwością dodawania postów książkowych - żeby motywować Was do czytania, a siebie do szukania ciekawych, nieoczywistych pozycji.

Mam spore zaległości w opisywaniu powieści, które przeczytałam, niemniej ten rok otworzę tytułem, który wciągnął mnie ogromnie, a który z lekkim smutkiem dziś odłożyłam na półkę jako przeczytany. Mowa o Neilu Gaimanie i jego Amerykańskich bogach, czyli jednej z najsłynniejszych powieści. Zdobyła ona najważniejsze nagrody 2002 roku: Hugo, Nebula, Locus oraz Bram Stoker Award, w kategorii Najlepsza powieść. Była również nominowana do nagrody BSFA. I mówię Wam - nie bez powodu.

Gaiman zabiera nas w magiczną podróż po Ameryce, jakiej do tej pory nie znaliście. Głównym bohaterem jest Cień, który odsiaduje końcówkę wyroku za pobicie. Jedyne, o czym marzy, co trzymało go w ryzach przez ten czas, to powrót do ukochanej żony i życia, jakie wiódł przed trzema laty. Gdy naczelnik wzywa go do biura i oświadcza, że może opuścić więzienie nieco wcześniej, Cień jest w pierwszej chwili uradowany. Po chwili zostaje brutalnie sprowadzony na ziemię wiadomością o śmierci żony. Otępiały, wyrusza na pogrzeb. W samolocie poznaje niejakiego Wednesday'a, który składa mu ofertę pracy. Cień odmawia, wręcz ucieka przed nowym znajomym, ale gdy okazuje się, że żona miała romans, w dodatku z jego najlepszym kumplem, i nic już na Cienia nie czeka - zgadza się zostać ochroniarzem. Nie raz żałował później swojej decyzji... Wednesday nie jest bowiem zwykłym, nieco tylko dziwnym staruszkiem, ale jednym ze starych bogów, przywiezionych do Ameryki dawno temu. Potrzebuje pomocy Cienia, aby odnaleźć i namówić do współpracy innych. Okazuje się bowiem, że panowanie chcą przejąć nowi bogowie: telewizji, internetu, samochodów. Są uzbrojeni i niebezpieczni; szykują się do bitwy, w której może być tylko jeden wygrany. Kto? O tym przeczytacie w książce.

Amerykańscy bogowie wciągają od pierwszej chwili, bo już po kilkunastu stronach robi się naprawdę ciekawie. Tajemniczy pan Wednesday, który potrafi przemieszczać się tylko sobie (i innym bogom) znanymi ścieżkami; żona, która odwiedza Cienia w pokoju hotelowym już po swoim pogrzebie - pachnie rozkładem, ale nie ma najmniejszego zamiaru wracać pod ziemię; sztuczki z monetami, które pozwalają ściągnąć księżyc z nieboskłonu, a do tego cała masa przeróżnych bogów, którzy po długich, chudych latach mają swoje dziwne przyzwyczajenia i nawyki. Czy można się oprzeć takiej mieszance? Wątpię. Ja dałam się jej pochłonąć, i z niedosytem odłożyłam dziś książkę na półkę. Bo historia, choć zamknięta (w pewien sposób), wydaje się być zdecydowanie za krótka.

Polecam Wam ogromnie - jeśli lubicie fantastykę wpisaną w realia, będzie zachwyceni.

Amerykańscy bogowie

Neil Gaiman

Wydawnictwo MAG

Warszawa 2013